بدن آنها از دو بخش شکم و سرتشکیل شده و از قلابک‌های[۱] بزرگ و قدرتمندی نیز برخوردارند که از آنها برای تولید صدا نیز استفاده می‌کنند. بیشتر رطیل‌ها ساکن نواحیبیابانی هستند و از بندپایان و مهره‌داران کوچک تغذیه می‌کنند. گذشتگان آنچنان ترسی از رطیل داشته‌اند که افسانه‌وار می‌گفته‌اند که هرگاه کسی را نیش بزند، به سرعت خود را به گورستان می‌رساند و به جانوران گوشتخوار گورستان، مژده رسیدن گوشت تازه را می‌دهد. به وفور مشاهده می‌شود که به عنکبوت‌های خانواده Theraphosidae با نام عمومی عنکبوت‌های تارانتولا، عنوان «رطیل» اطلاق می‌شود که اشتباهی رایج است چرا که بین این دو گروه تفاوت‌های مشخصی وجود دارد.
- رتیل ها در صورتی که احساس خطر کنند پاهای جلویی خود را در هوا بلند کرده و در بعضی موارد نیش های خود را بازتر می کنند، در صورت ادامه پیدا کردن تهدید بعضی گونه های خاص صدای هیس مانند بلندی از خود ایجاد می کنند. اگر این عمل هم تاثیری نداشته باشد رتیل می چرخد و پشت خود را در مقابل عامل تهدید کننده آورده و از مکانیزم پرتاب موی خود استفاده می کند.
- مانند همه ی عنکبوت ها، رتیل ها نیز برای رشد پوست اندازی می کنند، این فرآیند در طول زندگی آن ها چندین بار اتفاق می افتد. در طی این روند رتیل دوره بسیار سخت و استرس زایی را پشت سر می گذراند و اگرچه این روند برای همه ی رتیل ها اتفاق نمی افتد، با این حال افرادی که از این موجود زیبا نگهداری می کنند باید آمادگی های لازم برای این اتفاق را داشته باشند.
- به صورت کلی، طول عمر رتیل ها متغیر و بین ۳ تا ۲۰ سال است. هرچند باید توجه داشت که ماده ها از نر ها عمر طولانی تری دارند.
- همیشه رتیل ها را جدا از یکدیگر نگهداری کنید در غیر این صورت ممکن است در نهایت تنها یک رتیل خیلی چاق (!!) یا چند رتیل زخمی و رو به مرگ داشته باشید. تنها استثنای این قانون در جفت گیری است.
- رتیل ها قابلیت بهبود بالایی دارند. اگر رتیل شما یکی از پاهای خود را از دست بدهد طی فرآیند پوست اندازی دوباره آن را به دست خواهد آورد، هرچند پاهای جدید کوچکترند و مانند پاهای اصلی به صاحب خود خدمت نمی کنند.
- هنگامی که رتیل ها مرده باشند معمولا به طرف راست خود افتاده و پاهایشان زیر بدن جمع شده است در پوست اندازی رتیل ها به پشت خود می افتند، سعی کنید رتیل زنده خود را که در حال پوست اندازی است با یک رتیل مرده اشتباه نگیرید.
- رتیل بزرگ ترین عنکبوت شناخته شده جهان است. درواقع نام رتیل بیشتر برای گونه های عنکبوت های بزرگ و مودار خانواده «ترافوسیده» (Theraphosidae) به کار می رود. اندازه رتیل ها متنوع است. حتی طول بدن یک رتیل می تواند به 10 سانتیمتر و اندازه پاهایش به 25.4 سانتی متر برسد.
- رطیل ها به آهستگی روی هشت پای مودارشان حرکت می کنند و شب ها شکار می کنند. حشرات طعمه اصلی رتیل ها هستند اما رتیل ها جانوران بزرگ تری را هم هدف قرار می دهند از جمله این جانوران قورباغه ها، وزغ ها و موش ها هستند. رتیل ها زیر زمین لانه می کنند و به طور معمول در داخل زمین زندگی می کنند.
- بیش از 800 گونه رطیل وجود دارد که در همه قاره ها به جز قطب جنوب زندگی می کنند. رتیل ها بیشتر در مناطق گرمسیری، نیمه گرمسیری و کویری جهان زندگی می کنند. آنها براساس محیط های زندگی خاص شان از نظر رنگ و رفتار با هم متفاوت اند.
- این عنکبوت ها شکارشان را با با پاهایشان می گیرند، سم فلج کننده ای به آنها تزریق می کنند و سپس با دندان های نیش شان به آنها گاز می زنند. رتیل ها همچنین آنزیم های گوارشی ای ترشح می کنند تا لاشه قربانیان شان را به مایع تبدیل کنند و آنها را میان دهان شان بمکند.
- رتیل طی فرایندی به نام پوست اندازی اسکلت خارجی اش را از دست می دهد. در طول این فرایند حتی اندام های داخلی، مانند پوشش معده شان را نیز جایگزین می کنند و پاهایشان هم می تواند مجدد رشد کند.
- در نتیجه تخریب زیستگاه ها، تغییرات آب و هوایی و جمع آوری رتیل ها برای این که به عنوان حیوان خانگی به فروش برسند، این جانوران به گونه های در معرض خطر انقراض تبدیل شده اند.
رتیل ها موهایی جدا شدنی در پشت و شکم شان دارند و با استفاده از آنها از خودشان در برابر شکارچیان دفاع می کنند. این موها وقتی با شکارچی ها تماس پیدا می کنند، خارش ناخوشایندی را در آنها به وجود می آورند. اگر چه رتیل می تواند نیش بزند، اما سمی تولید نمی کند که آن قدر قوی باشد که به یک انسان آسیب بزند. نیش رتیل شبیه به نیش زنبور است. نوعی رتیل اروپایی وجود دارد که گمان می رود نیش آن باعث بیماری رقص (با حالت شیدایی) یا تارانتیسم (tarantism) می شود که یک بیماری عصبی است و گفته می شود با رقص نیز باید درمان شود.